Wyspiarskie, izolowane położenie powoduje problemy, których konsekwencje dla rozwoju, struktury wieku i płci ludności Bornholmu będą widoczne dopiero w bliskiej przyszłości. Obecnie wśród 48 tyś. mieszkańców wyspy wyraźna jest przewaga najstarszej grupy wiekowej z powodu silnych tendencji emigracyjnych grupy produkcyjnej, zdolnej do podjęcia pracy, zwłaszcza mężczyzn. W związku z tym liczebność ludności Bornholmu zmniejszyła się z 49 tyś. w 1967 r. do 47 tyś. w 1970 r. Obecnie (1980 r.) liczba ludności wyspy nieco wzrosła i w dniu l I 1980 r. wyniosła 47 780, w tym ok. 31,3 tyś., czyli 66,3’%, stanowi ludność miast. Największe z nich, R0nne, liczy 15,4 tyś. mieszkańców. Udział ludności wiejskiej (33,7%), głównie rolniczej, przewyższa średnią krajową (20%). Na 23,9 tyś. mężczyzn przypada 23,7 tyś. kobiet, czyli na 100 mężczyzn wypada 99,5 kobiet. Strukturę grup wiekowych komplikuje fakt, że Bornholmczycy, pracujący najczęściej w Kopenhadze, po dojściu do wieku emerytalnego wracają na wyspę. W rezultacie grupy produkcyjne średnich i młodych roczników nie mogą podołać koniecznym usługom związanym z dużym ruchem turystycznym podczas stosunkowo krótkiego sezonu letniego.
